“Би өнгөрсөн жил ганц дүүгээ алдсан. Миний дүү мундаг эрдэмтэй, гадны улс руу урилгаар ажиллахаар яваад эргэж ирээгүй. Дүүгээ өнгөрснөөс хойш “хүн ер нь ингэж их сурч сурчихаад зүгээр л өөд болчихоор ямар хэрэг байдаг юм” гэж бодогддог юм билээ. Нэг талаараа хорвоо шудрага бус, амьдрал хатуу. Ер нь би өмнө нь мөнгөний араас, амжилтын төлөө л улайраад байдаг байснаа дүүгээ өнгөрснөөс хойш л ойлгосон. Тийм болохоор ээж, аавтайгаа амралтын өдөр бүр уулзаж ээжийнхээ гарын хоолыг иддэг. Ээж, аав минь нэг л өдөр буцахад амьд сэрүүнд нь цаг гаргаж чадаагүй дээ гээд харамсах юм билээ.
Хүн их мөнгөтэй, сайхан машин, том байртай байлаа ч хайртай хүмүүс минь байхгүй болчихвол би хэн ч биш. Хэзээ ч миний сэтгэл дүүрэн байж чадахгүй. Хайртай хүмүүстайгээ л удаан баймаар санагддаг. Багшаар ажиллаж эхлээд зорилтот бүлгийн гэдэг ангилалд багтдаг байсан болохоор эхнэр хүүхэдтэйгээ хамт гурван жил оюутны байранд амьдарсан. Тэгээд оюутны байрнаасаа гараад 12мкв нийтийн байр ч хөлсөлдөг байлаа. Хүн өөрийгөө дайчилж, хүрээллээ өөрчилж чаддаг байх ёстой юм билээ. Арван жилээ төгсөх жил манай ангийн хүү “чамайг хэн гэдэг билээ” гэж асууж байсан. Би тийм л сураггүй, доожоогүй хүүхэд байлаа. Гэхдээ амьдралд эхлэл биш төгсгөл чухал” гээд энэ амьдралд юу туулснаа тогтуухан ярив.
Ё.Мөнхдэмбэрэлтэй ярилцсан ярилцлагыг Заригаас үзээрэй.
Сэтгэгдэл (0)
Сэтгэгдэл бичигдээгүй байна